Assurance Maladie en verven

Als er gevraagd wordt wat wij zouden adviseren aan mensen die denken aan emigreren naar Frankrijk, dan is ons eerste antwoord; koop een printer/scanner met genoeg papier, inkt en enveloppen. Geen grapje hoor, want jeetje de bureaucratie in dit prachtige land… De lieve en leuke Madame bij La Poste in ons dorp verontschuldigt zich er elke keer voor als we weer met een envelop komen om een dossier ergens voor aan te gaan vullen. Dat is namelijk regelmatig..

De eerste keer dat ik bij haar kwam, klikte het meteen en ze nodigde me uit af en toe een praatje te komen maken voor het leren van de taal. Het postkantoortje zit namelijk op loopafstand, in ons kleine dorp van net iets meer dan 200 inwoners. Ons dorp is wat dat betreft ideaal; platteland en toch van alle gemakken voorzien. Wij hoeven bijv. ook geen half uur te rijden voor een supermarkt of bakker.

Vooral het tellen gaat door haar stukken beter, want dat is een ingewikkeld iets, voor ons dan. ‘Quatre vingt quinze‘; 95, maar dan ingewikkeld gezegd ‘4 x 20 + 15 = 95’. Anyway, ik kwam dus regelmatig bij haar om weer extra papieren te versturen en ze had serieus met ons te doen. Elke keer weer kwam er daarna weer als antwoord een brief dat ze extra papieren willen hebben. Waarom ze hier niet meteen naar vragen, geen idee. Ik zou hier sowieso een oninteressant en lang verhaal kunnen typen over het hoe en wat, maar het belangrijkste; Na een kleine 2 jaar heb ik dan eindelijk de brief met goedkeuring voor mijn ‘CARTE VITALE‘ binnen. YAAAY!

Je wat kaart? Een super belangrijke kaart, iedereen wil ‘m! Het is namelijk de zorgpas, een zorgverzekering! De meeste mensen zullen niet echt snappen waarom ik hier zo ontzettend blij mee ben. In Nederland is dit namelijk een simpel te verkrijgen iets, je kiest een verzekeraar en betaald belachelijk veel premie, et voila. Dat zijn van die dingen die je als vanzelfsprekend acht als je Nederland gewend bent, maar hier vraag je het aan, en dan.. begint de ellende. Je krijgt de eerste brief dat ze nog iets extra’s willen hebben. Daarna krijg je nog meer van dat soort brieven, daar gaan meerdere telefoontjes over op en neer, en nog eens meer telefoontjes. En niet te vergeten afspraken op hun kantoor in ons département, een uur rijden verderop. En dan natuurlijk nog een afspraak, oh ja en weer wat brieven. Zo moeilijk is het niet, onze situatie is heel simpel en helder. Maar goed dat vinden wij, en velen met ons, maar de CPAM was het daar niet mee eens. Tot afgelopen week dus, toen we EINDELIJK dé verlossende goed nieuws brief kregen!

Maar nu moeten we nog wel verder afwachten, want diezelfde brief voor Marco’s carte vitale moet ook nog komen. Moeten we alvast nog wat meer cartridges voor de printer kopen??

We wachten maar weer af en ondertussen zijn we nog wat aan het klussen geslagen, hebben we een vide grenier bezocht en we genieten ook nog steeds van het mooie weer. Af en toe een ‘bewolkte dag’ met een beetje ‘regen’, maar niets noemenswaardigs. Die zon is precies waar we voor verhuisd zijn, dus dan nemen we de bureaucratie voor lief. Niet te druk maken, want als je dat doet wordt het wél echt vervelend.

Nog 2 maanden tot het nieuwe jaar, dus tot ons bezoek komt en er weer tijdelijk een bed in onze woonkamer komt. Nog genoeg tijd om eventueel de plinten te kopen en de binnendeuren en kozijnen in de gang te verven. We zien wel, maar ons kennende is tegen die tijd toch wel alles helemaal af 🙂

We hebben de moestuin weer netjes gemaakt, een aantal planten die wel klaar waren voor dit jaar weggehaald – zoals de tomatenplanten