Twee jaar in Frankrijk

Twee jaar geleden hadden we al heel wat geregel achter de rug. We vonden ons droomhuis in Frankrijk (dachten we) en toen ging alles snel.

Een terugblik naar waar het emigreren serieus werd

We verbouwden in juli 2017 nog even zelf de badkamer, gingen trouwen in eigen huis/tuin en een week na de bruiloft was ons huis al verkocht. Tussendoor overleed Marco’s opa, dus in hetzelfde weekend dat wij naar de helft van mijn ouderlijk huis gingen verhuizen hielpen we ook het huis van zijn opa nog leeg te halen.

Voor we naar de helft van mijn ouderlijk huis konden verhuizen, moest dit zelfs ook nog eens eerst “grondig” gepoetst worden ivm de huurders. Vlug netjes inrichten, want de fotograaf stond al bijna op de stoep. We konden dit huis namelijk pas te koop zetten zodra de huurders eruit waren en het huis weer klaar was om te bezichtigen.

De andere helft van mijn ouderlijke huis was jaren geleden verbouwd tot appartement, hier woonde mijn vader en dit werd ook verkocht. We gingen met z’n 3en nog een aantal weken in het andere deel van het huis wonen. Alle spullen van mijn vader werden dus naar het andere deel verhuisd en dat was eigenlijk een beetje te vol voor de bezichtigingen van potentiële kopers. Maar het was niet anders. Het huis werd verkocht. Toen toch weer niet, en toen toch weer wel.

De bank kwam op het laatste moment ook nog met slecht nieuws. Ze zagen toch af van een hypotheek, alle huizen al verkocht en onze droom in duigen zien vallen. Onzekerheid en geregel, dat viel zwaar tussen het inpakken en alles in Nederland afsluiten door.

Na een paar weken samenwonen met z’n 3en stond de vrachtwagen op de stoep. Een heel karwei om deze in te laden;  onze spullen + alle spullen van mijn vader in één keer verhuizen. Alles dubbel en meer, want inclusief heel veel tuingereedschap en zelfs een mini tractor voor de tuin. Uiteindelijk was het allemaal gelukt en begon mijn oom de reis met onze spullen.

Mijn moeder en haar vriend hebben dat huis na ons vertrek gelukkig klaar gemaakt voor de verkoop en na nog meer ‘verkoop gedoe’ uiteindelijk ook de overdracht gedaan. Daar hadden wij zelf na al het bovenstaande geen energie meer voor.

Eindbestemming – Préchac-sur-Adour

We begonnen zelf ook aan de reis van 1200 km. Ondanks alles een onbeschrijfelijk gevoel om de grens over te gaan naar ons nieuwe thuisland. Alles gaat dan zo snel, en nu wonen we hier al 2 jaar. Niet in het droomhuis waar we eigenlijk voor gekomen waren, de eindbestemming werd veranderd, naar een nog veel mooier huis. Dat wisten we vooraf natuurlijk nog niet, dat dit huis op de hoofdweg van Préchac (sur Adour) onze enige echte thuis zou worden.

Tussendoor nog wel een tussenstop van 10 maanden in een huurhuis. Want toen het oorspronkelijk huis echt niet door bleek te gaan zijn we na 2 maanden wéér moeten verhuizen.

Ondanks alles is dit echt de juiste beslissing. Het leven hier past perfect bij ons, we missen Nederland eigenlijk nooit. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we 30 jaar in Nederland stom hebben gevonden. Helemaal niet hoor, vooraf kun je zoiets ook helemaal niet weten. Maar dit is het, dit is het voor ons.

Het intensief verbouwen en de bovenstaande tegenslagen zijn op zijn tijd ook zeker zwaar geweest, maar wij kijken daar niet zo heel negatief meer naar. Het heeft ons veel goeds en positiefs gebracht, want we hebben het nu fijn en dit alles maakt ons samen ook sterker. We hebben dit fijne al met veel mensen die we lief hebben kunnen delen, en er gaan nog vele bezoeken volgen.

Nog een paar voor en ‘na’ foto’s

Meer van dit soort foto’s waren al te zien in deze blog, maar in de meeste kamers is dusdanig weinig veranderd dat ik deze niet nogmaals ga plaatsen.